مرتضی سرمدی - مرد تنها

تو کوچه های تاریک ، زیر بارون و تگرگه
یه نفر بی کس و تنهاست ، تو دلش یه کوه درده
تو صداش بغض یه عشقه ، تو نگاش بارون اشکه
دلش و یکی شکسته ، دستاشم خالی وسرده
من همون عاشق تنهام میون غبار غم ها
اون که ماه هر شبم بود رفته و تاریکه دنیام
ای دلیل موندن من ، رفتن تو مردن من
چشای ناز و قشنگت راز دل سپردن من
من همون ماهی تنگم که واسه تنگم بزرگم
تو همین روزا میفهمی که یه گوشه بی تو مردم
تو که مثل من نبودی ماهی دریائی بودی
زندگیم کابوس اما ، تو برام رویائی بودی
وقتی نیستی بی قرارم ، از نگات خاطره دارم
جز تو هیچ کس و ندارم ، به جنون کشیده کارم
من فقط یاد تو بودم ، شعر چشمات و سرودم
مثل یک برکه و رودم که به دریا نرسیدم
پر و بال من و بستی ، با غریبه ها نشستی
من برات آئینه بودم ، سنگ شدی ما رو شکستی
تو که با من نمی مونی ، با دل کی مهربونی؟
غزل دوست دارم رو حالا پیش کی می خونی؟