داستان انگیزشی کوهنوردی که دوباره متولد شد

به خاطر داشته باش: تلاش کردن همیشه خیلی خیلی بهتر از ساکن ماندن و تلاش نکردن است. داستانی واقعی که این حقیقت را ملموس تر میکند در سال 1985 اتفاق افتاد.
دو کوهنورد انگلیسی با نام های جو و سایمون به “پرو” سفر کردند تا یکی از بلندترین قله های آنجا را فتح کنند. آنها برای سه روز متمادی، درکنار هم از صخره های یخی بال رفتند. از میان بهمن و برف گذشتند. وقتی به بالای قله رسیدند، صورت هایشان از سرما کامل ترک برداشته بود، اما با این حال در درون خوشحال بودند. اما این شادی زیاد دوام نیاورد. چون همان روز در مسیر برگشت، پای جو شکست. یکی از پاهای وی از زانو در رفت. حال تصور کن که در آن ارتفاع، زیر بوران برف، چه خطری جان وی را تهدید می کرد. درد پای شکسته، کل وجودش را پر کرده بود و امانش نمی داد. اما چاره ای نبود. سایمون تصمیم گرفت که وی را با طناب به خود ببندد و از کوه پایین بیاورد.

سایمون وی را با طناب به خود می بست. بعد در جایی سفت و محکم می نشست و جو را به سمت پایین می لغزاند. جو که قادر به راه رفتن نبود، از روی صخره ی یخی سر می خورد و به پایین می رفت تا به جای محکمی می رسید و می توانست خود را نگه دارد. سپس سایمون به سمت پایین می رفت و دوباره این مراحل تکرار می شد تا جایی که جو به سمت پایین سر می خورد، زیر پایش خالی شد و زیر یک صخره در هوا معلق ماند. جو با پای شکسته و بسته به طناب از صخره ای یخی آویزان ماند!

سایمون که آن طرف طناب را گرفته متوجه می شود که طناب یکدفعه خیلی سنگینتر شده است. جو آن پایین آویزان مانده و زیر فشار برف و بوران صدایش به سایمون نمی رسد. جو سعی می کند روی طناب گره هایی بزند وخود را بال بکشد. اما دستانش یخ زده و قادر به انجام این کار نیست. سایمون حدود یک ساعت صبر می کند، اما هیچ اتفاقی نمی افتد. پس از مدتی تفکر و تامل به این نتیجه می رسد که احتمال جو از دست رفته است. وی چاره ای نمی بیند جز آنکه خودش را نجات دهد. پس چاقو را از جیبش درمی آورد و طناب را می برد!

همان طنابی که جان دوستش به آن گره خورده بود. جو ناگهان به سمت پایین پرتاب می شود و در یک حفره عمیق می افتد. یک حفره شبیه چاهی پیچ درپیچ در دل کوه پوشیده از برف و یخ. تا آنکه به کف می خورد و نقش بر زمین می شود. پس از مدتی بیهوشی چشمان خود را باز می کند وخود را محصور در برف و قندیل های یخی می یابد. اول سعی می کند که از دیوارهای یخی بال برود اما مرتبا زمین می خورد. پای شکسته اش امانش را بریده است. بدنش آب زیادی از دست داده و تشنگی به وی فشار می آورد. اما نه راه پس دارد ونه راه پیش. تصمیم می گیرد طناب را پایین بکشد.

فکر می کند که شاید انتهای دیگر طناب هنوز به سایمون وصل است که از بالای صخره به پایین پرت شده است. طناب را به پایین می کشد و وقتی به انتهای آن می رسد می بیند که بریده شده!!!. حتی دوست وی نیز طنابش را قطع کرده است. جو به این نتیجه می رسد که این پایان ماجراست و راه فراری ندارد. مرگ در چند قدمی وی است. نه غذایی دارد و نه آبی. دوستش نیز رفته است و وی در ارتفاع چند صد کیلومتری زمین، داخل یک حفره به تنهایی رها شده است. اگر وی در آن حفره بمیرد به احتمال زیاد هیچ کس حتی جسد وی را نیز نخواهد یافت.

از آن طرف، سایمون با هر مشقتی شده به تنهایی از کوه پایین می آید. وقتی به چادرشان می رسد رفیق دیگرخود را می بیند. از سایمون می پرسد پس جو کجاست؟سایمون می گوید که اتفاق بدی در کوهستان رخ داده و جو مرده است. و به احتمال زیاد حتی به دست خودسایمون مرده است! جو پس از چند ساعت غلت زدن در عمق ناامیدی، عصبانی و خشمگین می شود. کنترل خود را از دست می دهد. شروع به مشت زدن به دیوار می کند. نعره ای می کشد. فحش های رکیک می دهد. دیگر هیچ چیز نمی تواند وی را آرام کند. مرگ در چند قدمی وی است.

پس از آنکه کمی خشمش فرو می نشیند، متوجه می شود که حفره عمیقتر از آنی است که فکرش را می کرده. هنوز پایین تر نیز می توان رفت. پایین رفتن از آن حفره می تواند به این معنا باشد که جو خودش را در عمقی بیشتر مدفون سازد. اما می داند که راه حل دیگری ندارد. پس به خودش یادآوری می کند که بزرگترین اشتباه، تصمیم بد گرفتن نیست. بلکه آن است که اصل هیچ تصمیمی نگیری! پس شروع به پایین رفتن در آن حفره می کند.برای ساعت ها پایین و پایین تر می رود. دنبال حفره ای می گردد که وی را پایین تر ببرد. مسافت زیادی را پایین می رود تا نهایتا به یک تونل می رسد. وقتی به انتهای تونل نگاه می کند، می بیند که نوری به داخل می تابد. با هر زحمتی شده خود را بال می کشد تا به دهانه ی غار برسد و آنجاست که ناگهان چشمش به خورشید می افتد! وی در دل کوه آن قدر پایین رفته بود که به طور اتفاقی سر از یک غار در آورده بود. غاری که روزنه ای به بیرون داشت، روزنه ای به زندگی! اما این پایان ماجرا نیست!
وی بدون داشتن یک پا، در حالیکه از گرسنگی و تشنگی فریاد می کند، باید از کوه پایین بیاید. این کار 3 روز طول می کشد. وی مجبور می شود که پای شکسته خودش را ببندد تا لق نزند. خودش مثل یک لاک پشت از بین صخره ها و سنگ ها غلت می زند تا نهایتا به پایین کوه می رساند. وقتی به پایین دره می رسد در اثر فریادهای وی سایمون و دوست دیگرش وی را پیدا میکنند و او را نجات می دهند. او حالا انگار تولدی دوباره یافته است.
ماجرای جو یک ماجرای استثنایی اما قابل باور از قدرت اراده ی انسان در مواجهه با شرایط سخت است.
اگر حتی قرار است بمیرید (که احتمال آن تقریبا صفر است) باز هم بهتر است که در حال مبارزه بمیرید!