روزی روزگاری در هالیوود با دوبله فارسی

درام - کمدی

خلاصه داستان:
ریک دالتون که زمانی ستاره یکی از محبوب ترین سریال های تلویزیونی دهه 50 بوده حالا با حذف تدریجی از صنعت سینما روبرو شده. در همین حین بدلکار او کلیف بوث هم شغلش را به رانندگی برای او تغییر داده و از این راه امرار معاش می کند. همسایه های ریک دالتون رومن پولانسکی کارگردان لهستانی و همسرش شارون تیت هستند که در این زمان (1969) در اوج موفقیت شان به سر می برند. نهمین فیلم تارانتینو نگاهی به این شخصیت ها و موقعیت کاری شان در آخرین سالهای عصر طلایی هالیوود است.

ستارگان: Leonardo DiCaprio - Margot Robbie - Brad Pitt - Emile Hirsch

کارگردان: Quentin Tarantino

اسکار بهترين بازيگر نقش مکمل (برد پيت)
اسکار بهترين طراحي توليد (باربارا لينگ و نانسي هاي)
گلدن گلوب بهترين فيلم کمدي/موزيکال
گلدن گلوب بهترين بازيگر نقش مکمل (برد پيت)
گلدن گلوب بهترين فيلمنامه (کونتين تارانتينو)


مدیر دوبلاژ : امیرحسین صفائی

صداپرداز: خشایار خاتمی .
.
گویندگان🎙 ‎
.
بسام قيدى
على بهرامى
سحر چوبدار
حسن همايى ‎
نادر گهرسودى
ارشيا شريعتى
اميرحسين صفائى
سمانه مبلغ حسينى ‎
محبوبه نريميسا ‎
وحید آفرین
ميترا پوررمضان
بهزاد بابازاده
على رازانى
سحر عيسى زاد
فرتاش فرهاد پور
نگين فاضلى
اميد آسيايى
زهرا حيدرى
اميررضا لطفى

یادداشتی بر فیلم «روزی روزگاری در هالیوود»
نیل سوانس
بخش اعظم روزی روزگاری در هالیوود به ادای دین به دوران کلاسیک سینما و تلویزیون اختصاص دارد. بیشتر وقت ها این کار زیاده روی به نظر می رسد، انگار تارانتینو صرفا روی به نمایش گذاشتن توانایی کارگردانی خودش تمرکز کرده تا تعریف کردن یک داستان کامل و زنده. اما او در همین حین موفق می شود چنان شخصیت های باورپذیری خلق کند و برای آنها چنان مسیرهای جذابی بسازد که در نهایت اهمیتی ندارد اگر بتوانیم ادعا کنیم بخش هایی از فیلم زائد به نظر می رسند چرا که دیدن همین بخش ها به خودی خود بسیار لذت بخش هستند. با نگاهی دقیقتر متوجه می شویم که فیلم را بدون این صحنه ها اصلا نمی شود تصور کرد. به همین خاطر جاهایی در فیلم وجود دارد که صبر و حوصله شما به آزمایش گذاشته می شود و ممکن است از خودتان بپرسید «همه اینا قراره به چی برسه؟» اما نگران نباشید کارگردان عقب نشینی نکرده و به قطعه های پازل اجازه می دهد تا در یک پایان خیره کننده همدیگر را کامل کنند.
موقع دیدن فیلم منتظر صحت تاریخی وقایع نباشید، چرا که فیلمساز در اوج خلاقیت با این وقایع روبرو شده است و فیلم فراتر از آنان حرکت می کند. فیلمبرداری و طراحی تولید فیلم به یاد ماندنی هستند و صحنه پردازی فیلم به گونه ای است که بیننده را مستقیماً به لس آنجلس اواخر دهه 60 پرتاب می کند. دوربین تمامی کنش شخصیت ها و احساساتشان را دنبال می کند و کوچکترین جزئیات شخصیت ها و احساساتشان را ضبط می نماید و این برای چنین فیلمی نعمت است چرا که هم دیکاپریو و هم برد پیت در این فیلم واقعا تماشایی هستند. به خصوص نمایش دیکاپریو از دالتون و از بین رفتن اعتماد به نفس او و هم چنین ضعیف شدن بنیه شخصیتی اش در طول مسیری که به از بین رفتن چهره او به عنوان یک ستاره انجامیده است. صحنه هایی که دیکاپریو را حین بازی در یک سریال نشان می دهند به خوبی نشانگر استاندارد بازی او هستند. هیچ ضعفی در سایر بازی ها هم وجود ندارد و شخصیت هایی که توسط کرت راسل، آل پاچینو و مارگو رابی بازی می شوند هم حضورشان را در ذهنتان به یادماندنی خواهند کرد. چه عاشق تارانتینو باشید و چه از فیلمهایش متنفر باشید، این بار دیگر «یک فیلم از کونتین تارانتینو» است و دوباره ثابت می کند که هیچ سینماگر قصه گویی شبیه به او وجود ندارد.

واکنش منتقدها:
فیلم در سایت راتن تومیتوز امتیاز 85% را بر اساس 515 ریویو بدست آورده که معادل نمره 7/83 از 10 است: «روزی روزگاری در هالیوود در عین سرخوشی پیش بینی ناپذیرش، استحکامی دارد که از مهارت سازنده اش ناشی می شود.». در سایت متاکریتیک فیلم نمره 83 از 100 را بر اساس نظر 61 منتقد به دست آورده که نشانگر «تحسین جهانی» است.
«تارناتینو یک نامه عاشقانه دیگر برای سینما و عاشقان سینما ساخته و البته کسانی هم که تا این اندازه به سینما علاقه ندارند از دیدن آن بسیار لذت خواهند برد.»
جیمز براردینلی (ریل ویوز)
«یک فیلم پیچیده و جسور. حاصل همکاری یک فیلمساز بی پروا با کسانی که در هماهنگی کامل با تصویر ذهنی اش قرار دارند»
برایان تایریکو (راجرایبرت دات کام)

واکنش های مخاطبان در شبکه های اجتماعی:
امتیاز بینندگان در سایت راتن تومیتوز = 70%

نظر مثبت:
دو ساعت اول فیلم بیشتر به درد کسایی میخوره که عاشق دهه 60 ، بازی های فوق العاده و فیلمبرداری عالی هستن. برای 45 دقیقه آخر فیلم باید کمربندهاتونو سفت ببندید چون قراره تارانتینوی همیشگی برگ برنده ش رو رو کنه.

نظر منفی:
فیلمبرداری عالی. بازی ها عالی. موسیقی استفاده دوباره از قطعه های از پیش موجود. طرح داستانی وجود ندارد. نزدیک به سه ساعت صحنه های تصادفی که بدون اینکه راه به جایی داشته باشند به هم چسبانده شده اند. دو بار فیلم رو دیدم و نظرم درموردش تغییری نکرد. وقتی تموم شد هیچ حسی نداشتم به جز اینکه باید برم دستشویی! این فیلم چی میخواست بگه؟ یکی از بدترین آثار تارانتینو (اگه بدترینشون نباشه).

نویسندگان:
کونتین تارانتینو


عوامل:
فیلمبرداری: رابرت ریچاردسون
تدوین: فرد راسکین
موسیقی: هنرمندان مختلف

بودجه کلی: $90,000,000
فروش جهانی: $347,292,65

دیالوگ برگزیده:
کلیف بوث: هی! تو ریک دالتون لعنتی هستی. اینو فراموش نکن.

جزئیات:
مارگو رابی در صحنه هایی از فیلم تعدادی از جواهرات شخصی شارون تیت را پوشیده است.
تیم راث (بازیگر همیشگی تارانتینو) به عنوان یکی از اعضای «دار و دسته» در تیتراژ پایانی فیلم آورده شده با اینکه هیچ حضوری در فیلم ندارد.
تارانتینو برای ساخت فیلم با رومن پولانسکی مشورت نکرده و از خواهر شارون تیت (دبرا) کمک گرفته است. او سر صحنه فیلم هم حاضر شده و به تارانتینو در مورد فیلمنامه توصیه هایی کرده است.
نقش کرت راسل و زویی بل به عنوان زوج مسئول بدلکاری در فیلم ارجاعی به فیلمهای دیگر تارانتینو است. در «ضد مرگ» کرت راسل نقش یک بدلکار را بازی می کند و در «بیل را بکش» زویی بل بدلکار اوما ترومن بوده است.
نحوه نشان دادن بروس لی در فیلم انتقادات بسیاری را متوجه فیلم کرده است. دولت چین اعلام کرد حاضر نمی شود نسخه فعلی فیلم را اکران کند و دلیل آنرا ارائه تصویری نادرست از بروس لی عنوان کرده است. در مقابل تارانتینو اعلام کرد هیچ بخشی از فیلمش را برای اکران در چین حذف نمی کند.
این اولین ایفای نقش لئوناردو دیکاپریو پس از چهار سال است. آخرین بازی او پیش از این فیلم در «از گور بازگشته» بوده است.
تارانتینو به گفته خودش پنج سال روی داستان این فیلم کار کرده است و سپس متوجه شده که به جای رمان باید فیلم آنرا بسازد.
تارانتینو به سومین کارگردانی تبدیل می شود که بیش از دو بار با لئوناردو دیکاپریو کار کرده است. به جز او مارتین اسکورسیزی و باز لورمن بیشترین همکاری را با او داشته اند.