قدرت چنگال‌های جغد برای شکار

حدود ۲۰۰ گونه جغد که در جهان وجود دارند (و جغدهای حقیقی) نامیده می شوند، دارای سری بزرگ، صورتی گرد، دمی کوتاه و پرهایی نرم با الگوهای لکه لکه هستند. مابقی گونه های جغدها، جغدهای انبار (انبار غله) اند، که می توان آنها را با صورت های به شکل قلب، پاهای بلند مجهز به چنگال های قدرتمند و اندازه متوسط ​​شان تشخیص داد.

در حالی که پرندگان گوشتخوار دیگر (مانند شاهین و عقاب) در طول روز شکار می کنند، بیشتر جغدها به گونه ای سازگار شده اند که در شب شکار کنند. رنگ بندی تیره جغدها باعث می شود برای طعمه هایشان – که متشکل از حشرات، پستانداران کوچک و دیگر پرندگان اند – تقریباً نامریی باشند و ساختمان بال هایشان به گونه ای است که تقریباً در سکوت کامل به شکار می پردازند. این سازگاری ها، همراه با چشم های عظیم جغدها باعث می شود که برخی از جغدها جزو کارآمد ترین شکارچیان شب در سیاره ما باشند.

یکی از قابل توجه ترین نکات درباره جغدها این است که زمانی که به چیزی نگاه می کنند به جای این که مانند بیشتر جانوران مهره دار دیگر چشم هایشان را در کاسه چشم حرکت دهند، کل سرشان را حرکت می دهند. دلیل این امر این است که جغدها در طول شکار شبانه شان به چشم های بزرگ رو به جلو برای جمع آوری اطلاعات در نور کم نیاز دارند و تکامل این امکان را به ساختمان عضلات نداده که چشم ها را بگردانند. در عوض گردن جغدها به شکل حیرت انگیزی انعطاف پذیر است و اجازه می دهد سرشان را به اندازه سه چهارم یک دایره و یا ۲۷۰ درجه بچرخانند. انسان ها می توانند به طور متوسط حدود ۹۰ درجه سرشان را بگردانند.

جغدها کل طعمه شان را بدون جویدن یا خرد کردن می بلعند. بیشتر طعمه بخت برگشته هضم می شود، اما بخش هایی از آن مانند استخوان ها، خز و پرها، چند ساعت بعد از غذا خورده شدن به صورت یک توده سخت به بیرون برگشت داده می شوند. این ماده ریمه یا پلت (pellet) نامیده می شود. جزئیات این ماده برگشت داده شده کمی نفرت برانگیز است اما با بررسی جزئیات داخل این گلوله، محققان می توانند به طور دقیق تشخیص دهند که جغد چه چیزی را در چه موقع خورده.
بچه های تازه متولد شده جغدها ریمه تولید نمی کنند چراکه پدرومادرشان آنها را با غذاهای نرم برگشت داده از دهانشان در لانه تغذیه می کنند.