مستند سیارات فراخورشیدی قسمت اول

این تحقیقات می‌ تواند پیامدهای بالقوه عمیقی برای تعیین قابل سکونت بودن جهان‌های دور داشته باشد. یک روش کشف سیارات فراخورشیدی، استفاده از تلسکوپ‌هایی مانند هابل و کپلر برای شناسایی سوسوهای نور ستارگان دور است که ستاره‌شناسان را از عبور سیاره از برابر دیسک ستاره میزبان آن آگاه می‌کند.
محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) این فرآیند را یک گام به جلوتر برده و به رصد پراکندگی ظریف نوری می‌پردازند که در زمان انکسار نور ستاره میزبان بر روی ابرهای موجود در جو سیارات دور رخ می‌دهد. بسته به ترکیب ابرها، نور در طول‌ موجهای مختلف پراکنده می‌شود که این امر به ستاره‌شناسان در تخمین آب‌ و هوای غالب در جهان‌های بسیار دور از زمین کمک می‌کند. زمانی که این داده‌ها ثبت شدند، کپلر در نقطه‌ای از آسمان شب به رصد ۱۴۵ هزار ستاره پرداخت که بسیاری از آن‌ها میزبان یک یا چند سیاره فراخورشیدی هستند؛ از این میان، محققان اقدام به رصد سیاره کپلر-۷b کردند.
این سیاره فراخورشیدی به عنوان یک جهان فاقد حیات شناخته شده و دمای آن در جو به حدود ۱۷۰۰ کلوین می‌رسد. محققان بر داده‌های موجود در مورد دما و فشار برای ساخت یک مدل جوی از کپلر-۷b تکیه کرده و از آن برای اجرای بیش از ۱۰۰۰ شبیه‌سازی مدل جوی به منظور تعیین نوع ابری استفاده کردند که در جو این سیاره، مسئول انتشار نور کشف شده توسط کپلر بوده است. آنها دریافتند که این سیاره فراخورشیدی احتمالا میزبان ابرهایی از سیلیکات و منیزیم بخار است. این مواد معدنی معمولا در سنگ‌های زمینی یافت می‌شوند، اما دمای شدید موجود در جو سیاره کپلر-۷b به این مواد اجازه شکل‌گیری به شکل ابر را داده است.
به گفته دانشمندان، پوشش ابری یک سیاره و ترکیب آن از تاثیر چشمگیری بر میزان انرژی برخوردار است که از ستاره میزبانش منعکس شده و در عوض بر آب‌وهوا و سکونت‌پذیری آن تاثیر می‌گذارد. این محققان امیدوارند بتوانند روش جدید خود را در مأموریت بعدی کپلر موسوم به K2 که بر منطقه متفاوتی از آسمان تمرکز خواهد داشت، اعمال کنند. این مقاله در Astrophysical Journal منتشر شده است